Llingua propia

Llingua propia ye un términu xurídicu qu'alude, en distintos Estatutos d'autonomía de comunidaes autónomes d'España, a llingües que fueron declaraes oficiales de dicha comunidá autónoma xunto col castellán, acordies colo establecío nel artículu terceru de la Constitución española. El mesmu términu utilízase tamién na Llei d'Ordenación del Usu de la Llingua Oficial del Principáu d'Andorra con rellación al catalán, única llingua oficial del Estáu andorranu.

Históricamente, l'afirmación xurídica de que la llingua autóctona tien calter de llingua propia ye un conceutu qu'arrinca del Estatutu de Réxime Interior de Cataluña de 25 de mayu de 1933,^[1] y foi darréu retomáu, a partir de la Transición española, cola creación del llamáu Estáu de les Autonomíes. En 1996, el Gobiernu d'España, el Congresu de los Diputaos y el Senáu, unánimemente, xuntar a la propuesta de Declaración Universal de los Derechos Llingüísticos,^[2] un testu de calter institucional qu'establez que «la denominación llingua propia d'un territoriu fai referencia al idioma de la comunidá históricamente establecida nesti espaciu».

El Diccionariu de la Real Academia Española, na so voz «llingua muerta», fai una referencia, dende 1803, a la que nun se fala yá como llingua propia y natural d'un país o nación», magar que nun esiste una entrada específica pa definir el sintagma.

1. ↑ Puig i Salellas, J. M. (2009): «La doble oficialitat llingüística com a problema jurídic», en Doble oficialitat i llengua pròpia: dues llengües i un territori. Barcelona: Marcial Pons i Fundació Noguera, páxs. 43-74. Disponible en llinia: doble_oficialitat_linguistica_com_a_problema_juridic/ca La doble oficialidá.
2. ↑ Declaración Universal de los Derechos Llingüísticos